Japońska sztuka walki skodyfikowana przez O Sensei’a Morihei’a Ueshibę pod koniec dziewiętnastego i na początku dwudziestego wieku. Twórca aikido oparł rzuty i dźwignie na starodawnym i na wpół mitycznym nurcie aikijutsu, a pracę nóg i sztukę posługiwania się bokkenem na tradycyjnej szermierce kenjutsu. Sztukę posługiwania się jo i koordynację ruchów na podstawie jodo ze szkoły yagu-ryu. Jak żadna inna sztuka walki, aikido kładzie nacisk na moralny i psychologiczny wymiar działań oraz na odpowiedzialność za zdrowie i życie drugiego człowieka w całym procesie treningu i walki. Techniki aikido składają się głównie z rzutów, dźwigni, szczególnie z dźwigni na małe stawy: nadgarstki i łokcie oraz uników i padów (ukemi). Według Jerzego Miłkowskiego, autora książek o sztukach walki, w najbardziej rozbudowanych systemach aikido wyróżnia się ponad dwa tysiące technik lub kombinacji technicznych. Oprócz walki wręcz, aikido zawiera elementy walki bronią, w celach ćwiczebnych używane są jo, bokken, tanto. Aikido współczesne składa się z kilkunastu szkół i nurtów, o mniej lub bardziej praktycznym nastawieniu.
Jedna z tradycyjnych, japońskich szkół sztuk walki o ponad 500-letniej tradycji. Zaliczana jest do tak zwanej „starej tradycji” (koryu-bujutsu).
Szkoła została założona w XV w. przez Kunii Genpachiro Kagetsugu i Matsumoto Bizen-no-kami. Pierwszy z nich nosił tytuł soke, czyli założyciela, a drugi tytuł shihanke, który jest właściwy tylko dla szkoły Kashima-shinryu i jest równoznaczny z soke, ale oznacza „głowę domu instruktorów”.
Taki podział powodował, że aż do osiemnastego wieku certyfikaty mistrzowskie nadawane były zarówno przez soke, który to tytuł należy do rodziny Kunii, aż do dnia dzisiejszego, jak i przez shihanke, dopiero Kunii Taizen, syn Yoshinoriego, otrzymał obydwa certyfikaty z rąk ojca, jak i Ono Shigemasy, jedenastego shihanke, unifikując w ten sposób obie linie.
W XX w. osiemnasty soke Kunii Zen zreformował tradycję szkoły, koncentrując się na sztuce szermierki. Rozdzielił też funkcję soke i shihanke, przekazując tą drugą w ręce Seki Humitake (wł. zapis współczesny Fumitake).
Kashima-shinryu jest szkołą sztuk walki, a nie oddzielną sztuką. W skład wchodzą szermierka mieczem, sztuka dobywania miecza (czasami nazywana iaido), szermierka mieczem, szermierka kijem, sztuka walki bez broni, sztuka walki sierpem(kama) oraz kilka innych nauk wymaganych w tradycyjnej edukacji samuraja.
Po reformie Kunii Zen szkoła ograniczyła się do nauczania szermierki. Głównym elementem jest filozofia ichi-no-tachi. Termin ten można tłumaczyć „najważniejsza jest pozycja szermiercza”. Stąd też w nauce duży nacisk kładzie się na prawidłową pozycję adepta.
Podstawą treningu jest pięć zestawów kata składających się na kumitachi. Pierwsze kata wykonuje się za pomocą drewnianego miecza bokuto wyposażonego w gardę (tsuba), pozostałe za pomocą fukuro-shinai (shinai dodatkowo obciągnięty skórą). Zapewnia to bezpieczeństwo ćwiczących.